Transport morski

Należy wiedzieć, że pierwsi żeglarze do budowy tratw oraz kajaków wykorzystywali drewno i skóry zwierząt. Lecz kiedy transport morski stał się niezbędny w komunikacji i handlu, potrzebne były mocniejsze i szybsze statki. W miarę upływu czasu, statki drewniane zastąpiono wykonanymi z żelaza, a później stali. Wynalezienie silnika parowego oznaczało, że napęd statków nie musiał już polegać tylko na wiosłach, wietrze i prądach wodnych. Warto wiedzieć, że Francuz, markiz Claude de Jouffroy d’Abbans żyjący w latach 1751-1832, zbudował w 1783 roku pierwszy statek parowy, któremu nadano nazwę „Pyroscape”. Statek posiadał silnik parowy napędzający koło łopatkowe. Natomiast później w 1836 roku angielski rolnik, Francis Pettit Smith żyjący w latach 1803-1874, wynalazł śrubę napędową. Miała ona zakrzywione łopatki, które popychały łódź do przodu, odpychając wodę. W przeciwieństwie do koła łopatkowego, śruba pozostawała pod wodą i była bardziej odporna na uszkodzenia.

Następnie inżynier angielski Isambard Kingdom Brunel żyjący w latach 1806-1859, zrewolucjonizował konstrukcję statków. W 1837 roku zaprojektował on „Great Western”, największy statek drewniany swoich czasów i pierwszy statek parowy podróżujący regularnie przez Ocean Atlantycki. Następny statek I. K. Brunela, „Great Britain”, napędzany był ogromną śrubą i zbudowany był z żelaza, co czyniło go niezwykle mocnym. Natomiast największym statkiem Brunela był „Great Eastern”, który przeznaczony był do luksusowego transportu 4 tysięcy pasażerów i zabierał on z sobą wystarczającą ilość węgla, aby przebyć trasę z Anglii do Australii i z powrotem. Należy wiedzieć, że wkrótce po zwodowaniu, w 1858 roku, na statku nastąpiła eksplozja. Statek okazał się zbyt drogi w eksploatacji. Brunel zmarł wkrótce po wodowaniu, przepracowany i zrujnowany. „Great Eastern” został w 30 lat później sprzedany na złom. Cofnijmy się znowu w czasie o powiedzmy o tym, że w XVII wieku Holender, Cornelius Van Drebbel żyjący w latach około 1572-1633, zbudował dla króla Anglii Jakuba I jedną z pierwszych łodzi pływających pod wodą. Znów później amerykański inżynier i wynalazca, Robert Fulton żyjący w latach 1765-1815, zaprojektował dla cesarza Francji, Napoleona I, łódź o nazwie „Nautilus”, która została zbudowana w 1800 roku (pod wodą napędzany był ręczną korbą połączoną ze śrubą, a na powierzchni wody – żaglami). Łódź ta mogła przewozić 4 pasażerów i pozostawać pod wodą przez 3 godziny czasu.

Natomiast pierwszy okręt podwodny zaprojektowany został przez irlandzkiego inżyniera, Johna Hollanda żyjącego w latach 1840-1914. W 1900 roku skonstruował on okręt o nazwie „Holland VI”, wyposażony w silnik spalinowy do pływania na wodzie i silnik elektryczny do pływania pod wodą. Warto wiedzieć, że nurkowie głębinowi narażeni są na działanie ogromnego ciśnienia wody. Oddychanie powietrzem, którego ciśnienie jest inne niż ciśnienie wody, może być bardzo niebezpieczne. W 1819 roku niemiecki mechanik, Augustus Siebie zaprojektował ubiór nurka pozwalającego mu oddychać pod wodą. Skafander zrobiony był z wodoszczelnej tkaniny i miał przykręcany hełm. Rura dostarczała powietrze znad powierzchni, a pompa ciśnieniowa utrzymywała takie samo ciśnienie powietrza jak wody otaczającej nurka. Ubiór ten umożliwiał ludziom bezpieczne nurkowanie do głębokości 100 metrów, dlatego też mogli oni budować i reperować podwodne konstrukcje. Znów warto wiedzieć, że poduszkowiec został wynaleziony w 1959 roku przez angielskiego inżyniera Christophera Cockerella żyjącego w latach 1910-1999.

Skonstruował on pojazd ze zwisającą pod spodem długą, elastyczną osłoną. Wielkie wentylatory na pokładzie wsysały powietrze. Pompowane było ono w dół, pod pojazd, tworząc strugi zwane „strumieniami obwodowymi”. Wysokie ciśnienie powietrza zgromadzonego w osłonie tworzącej poduszkę, która podnosiła pojazd, pozwalało na unoszenie się nad płaskim terenem, takim jak woda czy lód. Ch. Cockerell przeprowadził eksperyment w celu zademonstrowania działania strumieni obwodowych. Wykorzystał on dwie poduszki, suszarkę do włosów i wagę kuchenną. Wpompował powietrze do puszek, wetkniętych jedną na drugą.

W efekcie wytworzyło to strumienie powietrza o dużym ciśnieniu, które podnosiły puszki nad wagą. W 1968 roku między Anglią i Francją otwarto regularną trasę, obsługiwaną przez poduszkowce.